Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου 2012

Η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου, την ημέρα που γεννήθηκε ο μεγάλος Δανός παραμυθάς Χανς Κρίστιαν ΄Αντερσεν.
Την καθιέρωσε η Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα (Ιnternational Board on Books for Young People -ΙΒΒΥ) το 1966. Από τότε, κάθε χρόνο, ένα διαφορετικό εθνικό τμήμα της οργάνωσης αυτής ετοιμάζει ένα μήνυμα και μια αφίσα, που διανέμονται σε όλο τον κόσμο, με σκοπό να τονίσουν την αξία των βιβλίων και της ανάγνωσης, και να ενθαρρύνουν τη διεθνή συνεργασία για την ανάπτυξη και τη διάδοση της παιδικής λογοτεχνίας.
Το 2012 υπεύθυνο για το υλικό του εορτασμού είναι το Τμήμα του Μεξικού. Το μήνυμα το έγραψε η πολυβραβευμένος Μεξικανός συγγραφέας Francisco Hinojosa, που γεννήθηκε στην Πόλη του Μεξικού το 1954 και είναι ένας από τους πολυγραφότερους και πιο επιτυχημένους συγγραφείς βιβλίων για παιδιά. ΄Εχει γράψει 40 βιβλία (ποιήματα, διηγήματα, ταξιδιωτικά, δοκίμια και βιβλία για παιδιά και νέους) από τα οποία τα πιο γνωστά είναι το ιστορικό μυθιστόρημα A golpe de calcet.n (Με τα πόδια), La peor se.ora del mundo (Η χειρότερη κυρία του κόσμου) και Anibal y Melquiades (Anibal και Melquiades). Στα έργα του επικρατεί το χιούμορ και η φαντασία.
Την αφίσα τη φιλοτέχνησε ο Μεξικανός εικονογράφος Juan Gedovius, που γεννήθηκε στην Πόλη του Μεξικού και δηλώνει ότι είναι επίσης αφηγητής, «αδιόρθωτη κουκουβάγια» και «ψαράς θαλάσσιων δράκων». ΄Εχουν δημοσιευτεί περισσότερα από 60 έργα του, έχει τιμηθεί με δέκα διεθνή βραβεία και έχει συμμετάσχει σε πολλές εθνικές και διεθνείς εκθέσεις. Στα βιβλία του περιλαμβάνονται τα: Trucas (Τρούκας), Ribit (Ρίμπιτ), και Morado al cubo (Ο μοβ κύβος).
Σε όλες τις χώρες, τα παιδιά, οι συγγραφείς, οι εικονογράφοι, οι μεταφραστές, οι βιβλιοθηκάριοι, οι εκδότες και οι εκπαιδευτικοί γιορτάζουν  την παγκόσμια αυτή ημέρα με διάφορες εκδηλώσεις σε σχολεία, βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία, πλατείες και άλλους χώρους, δείχνοντας έτσι την αγάπη και το ενδιαφέρον τους για τα βιβλία και το διάβασμα.
Στην Ελλάδα, όπως κάθε χρόνο, το Ελληνικό Τμήμα της ΙΒΒΥ/ Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, φρόντισε να μεταφραστεί το μήνυμα στα ελληνικά και παρότρυνε τους φορείς που ενδιαφέρονται για τα παιδιά και τα βιβλία τους να συμβάλουν στον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου.

Mήνυμα με αφορμή την παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου- 2 Απριλίου 2012

Francisco Hinojosa

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ιστορία που την ήξερε όλος ο κόσμος

Francisco Hinojosa (Μεξικό)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ιστορία που την ήξερε όλος ο κόσμος. Στην πραγματικότητα δεν ήταν μία μόνο ιστορία αλλά πολλές, που άρχισαν να γεμίζουν τον κόσμο με παραμύθια για ανυπάκουα κορίτσια και πονηρούς λύκους, κρυστάλλινα γοβάκια κι ερωτοχτυπημένους πρίγκιπες, έξυπνους γάτους και μολυβένια στρατιωτάκια, φιλικούς γίγαντες και εργοστάσια σοκολάτας. Γέμιζαν τον κόσμο με λέξεις, με ευστροφία, με εικόνες και παράξενους χαρακτήρες. Καλούσαν τον κόσμο να γελάσει, να θαυμάσει, να τις ζήσει. Του έδιναν νόημα. Κι από τότε, οι ιστορίες αυτές συνεχίζουν να πολλαπλασιάζονται και να μας λένε χίλιες και μία φορές «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ιστορία που την ήξερε όλος ο κόσμος…»

Όταν διαβάζουμε, λέμε ή ακούμε ιστορίες, ασκούμε το μυαλό μας όπως περίπου θα κάναμε αν έπρεπε να το γυμνάζουμε για να μείνει καλλίγραμμο. Σίγουρα, κάποια μέρα, χωρίς ούτε καν να το καταλάβουμε, μια από τις ιστορίες αυτές θα ξανάρθει στη ζωή μας, προσφέροντάς μας δημιουργικές λύσεις σε εμπόδια που θα συναντούμε στο δρόμο μας.

΄Οταν διαβάζουμε, λέμε ή ακούμε ιστορίες, συνεχίζουμε κι ένα πανάρχαιο τυπικό που διαδραμάτισε θεμελιώδη ρόλο στην ιστορία του πολιτισμού: τη δημιουργία κοινότητας. Οι πολιτισμοί, οι περασμένες εποχές και γενιές έρχονται μαζί με τις ιστορίες αυτές να μας πουν πως είμαστε όλοι ένα, οι Ιάπωνες, οι Γερμανοί, οι Μεξικανοί. Εκείνοι που έζησαν τον δέκατο έβδομο αιώνα κι εμείς οι σημερινοί, που διαβάζουμε τις ιστορίες μας στο διαδίκτυο. οι παππούδες, οι γονείς και τα παιδιά. Οι ιστορίες ικανοποιούν όλους τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο, επειδή, μολονότι έχουμε τεράστιες διαφορές, βαθιά μέσα μας είμαστε όλοι πρωταγωνιστές των ιστοριών.

Αντίθετα με τους ζωντανούς οργανισμούς που γεννιούνται, αναπαράγονται και πεθαίνουν, οι ιστορίες, ξεχειλίζοντας από γονιμότητα, μπορούν να γίνουν αθάνατες – ιδιαίτερα οι παραδοσιακές που έχουν τη δυνατότητα να προσαρμοστούν στις συνθήκες και στον περίγυρο όπου λέγονται ή ξαναγράφονται. Είναι ιστορίες που, όταν αναπαράγονται ή ακούγονται, μας κάνουν συν-δημιουργούς.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν επίσης μια χώρα γεμάτη μύθους, ιστορίες και θρύλους που μεταδίδονταν επί αιώνες από στόμα σε στόμα, φανέρωναν την ιδέα της δημιουργίας τους, αφηγούνταν το ιστορικό τους, μοίραζαν τον πολιτιστικό τους πλούτο, κινούσαν την περιέργεια κι έφερναν χαμόγελα στα πρόσωπα. ΄Ηταν και μια χώρα όπου πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούσαν να έχουν βιβλία. Αλλά η ιστορία αυτή έχει αρχίσει ν’ αλλάζει. Σήμερα, οι ιστορίες φτάνουν ακόμα και στις πιο μακρινές γωνιές της πατρίδας μου, του Μεξικού. Και, βρίσκοντας αναγνώστες, οι ιστορίες αυτές εκπληρώνουν το ρόλο τους δημιουργώντας κοινότητες, οικογένειες ή άτομα που έχουν περισσότερες

δυνατότητες να βρουν την ευτυχία.

Σχετικά με τη θεωρία και την πράξη του συγκεκριμένου διδακτικού project

Θεωρούμε ότι κάθε λογοτεχνικό κείμενο και κάθε λογοτεχνικό βιβλίο περιέχει διακειμενικά και περικειμενικά στοιχεία, δηλαδή "συνομιλεί" με άλλα παρόμοια κείμενα. Έτσι, η διακειμενικότητα θεωρείται ως σχέση του δημιουργού με άλλους δημιουργούς.Το βιβλίο του Sepulveda, η ιστορία του γάτου που έμαθε σ΄ένα γλάρο να πετάει, θεωρούμε ότι μιλάει διαλογικά με το Γλάρο Ιωνάθαν του Richard Bach και αποτελεί  δημιουργική μετεξέλιξη του ενός λόγου μέσα σ΄ένα νέο συμφραζόμενο και σε καινούργιες συνθήκες. Στοιχεία περικειμένου θεωρούμε ότι αποτελούν ο τίτλος, ο πρόλογος και ενδεχομένως κάποιες κριτικές για το βιβλίο τις οποίες και παραθέτουμε. Έτσι θα λέγαμε ότι το κείμενο του Sepulveda αποτελεί μια "εμπράγματη' συναλλαγή των εξωκειμενικών με τα κειμενικά και διακειμενικά στοιχεία. Συναφείς ιστορίες δίνουν αφορμή για δημιουργική συζήτηση στην τάξη, πέρα από προκαταλήψεις και ενθαρρύνουν τους μαθητές στην ελεύθερη έκφραση των απόψεών τους...

                                                                                                                      Η παιδαγωγική ομάδα

Το βιβλίο του Richard Bach, O γλάρος Ιωνάθαν

Το πρώτο πολυφωνικά ηχογραφημένο Audio Book ξένης λογοτεχνίας στα ελληνικά! "Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον" του Richard Bach, ένα bestseller που ξεκλείδωσε τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων, διηγείται την ιστορία ενός γλάρου ξεχωριστού. Ενός γλάρου που επιλέγει να βιώσει τη διαφορετικότητά του, να τη γιορτάσει, να την υπερασπιστεί. Ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον ο Γλάρος λατρεύει την περιπέτεια της πτήσης -που για εκείνον αντιπροσωπεύει την ελευθερία και την έκφραση. Εξερευνά μέσω αυτής τα όριά του και, κάθε επιπλέον μέτρο ύψους, κάθε χιλιόμετρο ταχύτητας, διαθέτουν αντίστοιχα έναν ενδοσκοπικό αντίποδα. Γιατί ο Γλάρος Ιωνάθαν μοχθεί για την εσωτερική του εξέλιξη, ανοίγει τις φτερούγες του προς ένα ταξίδι ανάτασης και έχει όλη τη διάθεση να μοιραστεί με τους υπόλοιπους γλάρους τη γνώση και εμπειρία του. Εις μάτην. Το σμήνος, μονόχνωτο και βλοσυρό, αντικρούει τον ενθουσιασμό με περιφρόνηση. Κάθε απόπειρα προσέγγισης, κάθε προσπάθεια πειθούς πως το πέταγμα είναι κάτι παραπάνω από μια βαρετή διαδικασία ανεύρεσης τροφής, είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες. Κι έτσι, ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον ο Γλάρος -πιστός στις αρχές και στο ένστικτό του- αναχωρεί, απόκληρος πλέον, για το δικό του μεγάλο ταξίδι. Οι παραλληλισμοί με τους περιθωριακούς (ή περιθωριοποιημένους) της δικής μας κοινωνίας, καθώς και η κριτική ματιά στην ανελαστική μορφή της τελευταίας, προσδίδουν στο διήγημα αυτό χαρακτήρα παραβολής καθιστώντας το δραματικά επίκαιρο. "Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον" έχει γραφτεί για ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, που αφουγκράζονται την εσωτερική τους πυξίδα και την ακολουθούν, ακόμα κι αν χρειαστεί να βρεθούν αντιμέτωποι με τα κατεστημένα. Για ανθρώπους που αντιλαμβάνονται πως στη ζωή υπάρχουν κι άλλα πράγματα πέραν της χειροπιαστής επιτυχίας και του φαίνεσθαι.

Ἑλληνικὴ ἀπόδοση
From Wikipedia, the free encyclopedia

 Νὰ ἕνας καινούργιος ὑπέροχος πολίτης γιὰ τὸν θαυμάσιο ἐκεῖνο κόσμο ὅπου δεσπόζει ὁ «Μικρὸς Πρίγκηπας» τοῦ Σαὶντ Ἐξυπερύ. Ὑποψιάζομαι πὼς ὅλοι ὅσοι θὰ ταξιδέψουν στοὺς κόσμους τοῦ γλάρου Ἰωνάθαν δὲν θὰ θέλουν πιὰ νὰ γυρίσουν πίσω.
ΕΡΝΕΣΤ Κ. ΓΚΑΝ
«Ὁ Ρίτσαρτ Μπὰχ πετυχαίνει δυὸ πράγματα μ᾿ αὐτὸ τὸ βιβλίο. Μοῦ χαρίζει Ὁρίζοντα. Μοῦ δίνει Νιάτα. Τὸν εὐγνωμονῶ καὶ γιὰ τὰ δυό.»
Ραίη Μπράντμπουρυ

Ὅλοι ὅσοι λατρεύουν τὴν Ἐλευθερία... ὅσοι προχωροῦν μὲ πέταγμα ὅταν ξέρουν πὼς ἔχουν δίκιο... Ὅσοι χαίρονται νὰ κάνουν κάτι καλὰ (ἀκόμη κι ἂν εἶναι μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό τους)... Ὅσοι ξέρουν πὼς ὑπάρχουν κι ἄλλα πράγματα στὸν κόσμο ἐκτὸς ἀπ᾿ αὐτὰ ποὺ φαίνονται: Ὅλοι αὐτοὶ θὰ πετοῦν πάντα μαζὶ μὲ τὸν γλάρο Ἰωνάθαν. Ἄλλοι πάλι, θὰ ξεφύγουν γιὰ λίγο σὲ μιὰ ὑπέροχη περιπέτεια, γεμάτη ὕψος κι ἐλευθερία. Εἴτε ἔτσι, εἴτε ἀλλοιῶς, εἶναι μιὰ σπάνια ἐμπειρία.

Ποιὸς εἶναι ὁ Ἰωνάθαν;
Νὰ ἡ ἀπορία! Ὁ μικρὸς Ἰωνάθαν δὲν εἶναι ἄραγε πάρα ἕνας ἁπλὸς γλάρος ποὺ μαθαίνει νὰ πετᾶ; Αὐτό, καὶ τίποτα ἄλλο; Εἶναι μονάχα ἕνα λευκὸ πουλὶ τῆς θάλασσας καὶ τῶν ἀνέμων;

Μὰ τότε πῶς ἐξηγεῖται νὰ τρέχουν ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σ᾿ ὅλον τὸν κόσμο νὰ ἀγοράσουν τὴν Ἱστορία του, νὰ συμμεριστοῦν τὴ δική του ἐμπειρία, καὶ νὰ τὸν ἀποθεώσουν; Γιατὶ βέβαια ὁ γλάρος Ἰωνάθαν δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ πρῶτος, οὔτε ὁ τελευταῖος, ποὺ ἀντίκρυσε τὴ μαγεία τῶν αἰθέρων! Οὔτε ὁ πρῶτος —ἢ ὁ τελευταῖος— ποὺ ὀνειρεύτηκε τὴν ἐλευθερία...

Ἑπομένως, κάτι ἄλλο πρέπει νὰ εἶναι αὐτὸς ὁ Ἰωνάθαν.

«Εἶναι μία βρώμικη ἱστορία», εἶπε ἕνας παπᾶς ἀπὸ τὴν Καλιφόρνια, «ἕνα βιβλίο ποὺ γκρεμίζει θεσμούς, καὶ ἀμφισβητεῖ τὶς πιὸ ἱερές μας ἀξίες, κηρύσσοντας τὸ ἀχαλίνωτο πάθος τῆς ἐλευθερίας». Ἕνας ἄλλος ἱερωμένος τὸ σύστησε στοὺς ἐνορίτες του σὰν «εὐαγγέλιο ψυχικῆς ἀνατάσεως». Μερικοὶ ἀναγνῶστες πίστεψαν πὼς στὸν γλάρο Ἰωνάθαν κρύβεται ἡ ψυχὴ τῶν ἐλευθέρων. Ἄλλοι καυχήθηκαν πὼς ἀνακάλυψαν τὸν δικό τους κόσμο. Ὁ συγγραφέας Ραίη Μπράντμπουρυ εἶπε: «Ἀνακάλυψα στὸν Ἰωνάθαν τὰ μυστικὰ θεμέλια τῆς ψυχῆς μου».

Καὶ τὸ περιοδικὸ «Τάιμ» ρώτησε τὸν Ρίτσαρτ Μπάχ, τὸν πατέρα τοῦ Ἰωνάθαν: «Μήπως εἶστε σεῖς αὐτὸς ὁ γλάρος;» Γέλασε ὁ Μπάχ: «Ἐγώ;» εἶπε. «Κάθε ἄλλο! Ὁ Ἰωνάθαν βρίσκεται ἐκεῖ, ψηλά», κι ἔδειξε τὸν οὐρανό, «ἐνῷ ἐγὼ ἱδρώνω ἐδῶ κάτω, χτυπιέμαι καὶ φτεροκοπῶ, κι ἀκόμη δὲν μπόρεσα νὰ πετάξω!» Τρόπος τοῦ λέγειν, φυσικά, γιατί ὁ Μπὰχ εἶναι ὁ πιὸ δαιμόνιος, ὁ πιὸ «τρελός», ἀλλὰ καὶ ὁ πιὸ ἔμπειρος ἐρασιτέχνης ἀεροπόρος τῆς Ἀμερικῆς. Κι ὅσο γιὰ τὸν γλάρο του, αὐτὸς ἔχει «ἀπογειωθεῖ» ἐδῶ κι ἕνα χρόνο... πουλώντας κάπου 50.000 ἀντίτυπα τὴν ἡμέρα.

Ἕνα ἐπαναστατικὸ παραμύθι
«Ἀπὸ μία ἄποψη», εἶπε ἕνας κριτικός της Νέας Ὑόρκης, «αὐτὸς ὁ Ἰωνάθαν εἶναι ἕνα πελώριο μαρξιστικὸ παραμύθι». Τὸ ζήτημα εἶναι ὅμως πῶς ξυπνᾷς ὕστερα ἀπὸ ἕνα τέτοιο παραμύθι. Κατὰ τοὺς φίλους τοῦ Μπάχ, πιὸ ὥριμος. Κατὰ τοὺς ἐχθρούς του, πιὸ συνεπαρμένος —καὶ ἴσως ἐπικίνδυνος. Γιατί ἄραγε ἀρνοῦνταν ὅλοι οἱ ἐκδότες τῆς Ἀμερικῆς ν᾿ ἀναλάβουν αὐτὸ τὸ βιβλίο ἐπὶ τρία χρόνια; «Δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω», εἶπε ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς, «ἂν εἶναι γιὰ παιδιὰ ἢ γιὰ μεγάλους».

Σὰν τὶς παράξενες πολύχρωμες πινακίδες τῶν ψυχοτέστ, ὁ γλάρος Ἰωνάθαν παίρνει ἄλλη μορφή, ἀνάλογα μὲ τὸν κάθε ἀναγνώστη. Ἡ ἐπιτυχία του ὅμως ὀφείλεται στὴν ἁπλότητα τοῦ μύθου καὶ τῆς ἀφήγησης. «Δὲν ξέρω τί ἤθελα νὰ πῶ μὲ τὸν Ἰωνάθαν», παραδέχτηκε ὁ Μπάχ. «Τὴν ὥρα ποὺ τὸν ἔγραφα, τὸ χέρι μου πήγαινε μόνο του. Λὲς καὶ τὸ ἔσπρωχνε κάποιος ἄλλος. Ὅταν τὸ λέω αὐτό, μὲ ἀποκαλοῦν τρελό».

Ἴσως ὅμως οἱ ὄμορφες ἱστορίες νὰ μὴ γράφονται παρὰ μόνον ἔτσι: Ἀπὸ ἕνα χέρι ποὺ τρέχει σὰν τρελὸ πάνω ἀτὸ χαρτί, ἀποτυπώνοντας σκέψεις ἁπλές, στοιχειώδεις, χωρὶς φραστικὰ πυροτεχνήματα, χωρὶς ἀκροβασίες, ἀλλὰ μὲ ἕνα περίεργο «βάθος».

Ἢ... ὕψος;
Γιατὶ αὐτὸ τὸ «ἀναρχικὸ παραμύθι» διαδραματίζεται στὰ ὕψη! Παίζεται σ᾿ ἕνα ἐπίπεδο πολὺ πιὸ πάνω ἀπ᾿ τὸ καθημερινό, κι ὅμως πολὺ πιὸ σίγουρο, πιὸ σταθερὸ καὶ αἰώνιο. Ἔχει νὰ κάνει, ἀσφαλῶς, μὲ τὶς δονήσεις μιᾶς χορδῆς, τεντωμένης ἀπ᾿ τὴ μιὰ ἄκρη τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ὡς τὴν ἄλλη. Κι ἂν γεννάει ἐρωτήματα, ἀμφιβολίες, καχυποψία στὸν πραγματιστὴ ἀναγνώστη, μαγεύει ὅμως τὸν νοῦ, καὶ ἠλεκτρίζει τὴ φαντασία... Κάτι τέτοιο, περίπου, εἶναι ὁ γλάρος Ἰωνάθαν.

To the real Jonathan Seagull,
who lives within us all.
 Στὸν πραγματικὸ Γλάρο Ἰωνάθαν,
ποὺ ζεῖ στὸν καθένα μας

Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβιγκστον...

Η κριτική του μυθιστορήματος του Luis Sepulveda, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ΄ένα γλάρο να πετάει

«Ανθρωπιστικό, ευγενικό, συγκινητικό μα και ευφρόσυ-νο, το παραμύθι του πασίγνωστου Χιλιανού συγγραφέα που έταξε τη ζωή του σε διαρκή αντίσταση, μπορεί να διαβαστεί από μεγάλους και μικρούς και από όλους όσοι αγρυπνούν πάνω από τη φλόγα που φωτίζει δρόμους ζωής και "προπαντός" δρόμους καρδιάς. Ή από όσους ανήσυχοι αναζητούν τη δική τους πηγή φωτός. Μα και από τον καθένα που λαχταρά την απόλαυση των ωραίων κειμένων.»Ελένη Σαραντίτη, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

«Το παραμύθι αποπνέει μια καλοσύνη. Η αποδοχή του διαφορετικού, η τήρηση των υποσχέσεων και η αφοσί-ωση σε αγαπημένα πρόσωπα είναι οι θεματικοί άξονες της αφήγησης.»Λώρη Κέζα, ΤΟ ΒΗΜΑ

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Πριν από δέκα και πλέον χρόνια ο Λουίς Σεπούλβεδα έζησε σε ένα ψαροχώρι στην Ιεράπετρα. Το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις έφτασε στην Κρήτη ήταν να επισκεφθεί τον τάφο του Καζαντζάκη όπου έκλαψε από τη συγκίνηση. Έτσι δεν είναι τυχαίο που ο ήρωας του τελευταίου παραμυθιού του λέγεται Ζορμπάς. Τίτλος του βιβλίου είναι «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει» και ο Ζορμπάς δεν είναι άλλος από τον γάτο «που ήταν μαύρος και πελώριος και χοντρός». Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι ο καλός αυτός γάτος, που αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός νεογέννητου γλάρου, είναι ένας γάτος από το Αμβούργο. Και τον ίδιο τον Σεπούλβεδα τον είχαν φροντίσει φίλοι του από το Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας του Αμβούργου το '77, όταν ήταν έγκλειστος στις φυλακές Τεμούκο της Χιλής, καταδικασμένος σε 28 χρόνια φυλάκισης με την κατηγορία της προδοσίας. Η παραμονή «οε αυτή τη χώρα των πάντων και του κανενός» - όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Patagonia Express» - τελικά διήρκεσε 942 ημέρες. Η Διεθνής Αμνηστία κατάφερε να τον αποφυλακίσει αλλά η εξορία ήταν αναπόφευκτη. Ο «παραμυθάς», όπως χαρακτηρίζει τον εαυτό του ο Λουίς Σεπούλβεδα, ξαναπήγε στην πατρίδα του το '89, όταν έπεσε η δικτατορία του Πινοσέτ.Ο Λουίς Σεπούλβεδα δεν έχει πατρίδα. Του ταιριάζει το σύνθημα που γράφεται με σπρέι στους τοίχους «Πατρίδα μας η Γη». Γαλουχημένος με τις απόψεις του παππού του, ο οποίος είχε ιδρύσει την Αναρχική Ιβηρική Ομοσπονδία και συμμετείχε στην οργάνωση των πρώτων αναρχικών συλλόγων της Λατινικής Αμερικής, ο Σεπούλβεδα νιώθει πως η υφήλιος δεν έχει σύνορα. Ζει μόνιμα οτην Ευρώπη αλλά η μονιμότητα αυτή περιλαμβάνει πολλές μακροχρόνιες μετακινήσεις.

 Περισσότερα στον παρακάτω ιστότοπο http://www.operabooks.gr/contents/press.php?press_id=5

Πώς οδηγηθήκαμε στη συγγραφή της κειμενικής ιστορίας, με αφορμή το βιβλίο του Luis Sepulveda, H ιστορία του γάτου που έμαθε σ΄ένα γλάρο να πετάει

Aφορμή για τη συγγραφή των παρακάτω ιστοριών υπήρξε το κείμενο, Το μαύρο κύμα, που βρίσκεται στο σχολικό εγχειρίδιο της Α΄ Γυμνασίου και είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Luis Sepulveda, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ΄ένα γλάρο να πετάει. Οι μαθητές και οι μαθήτριες ωθήθηκαν στη δημιουργία του φανταστικού τέλους της ιστορίας μετά την επεξεργασία του κειμένου στην τάξη. Όπως έδειξαν και με τη γραφή τους, φαντάστηκαν ρόλους που πολλές φορές και οι μεγάλοι δεν μπορούν να τους πλαισιώσουν.   Είναι γεγονός ότι πολλές φορές η τυποποίηση της διδακτικής διαδικασίας υπονομεύει την ποιότητα του μαθήματος και ναρκώνει το ενδιαφέρον των μαθητών. Αν ληφθεί υπόψη ότι οι κατευθυντήριοι άξονες του διδακτικού modus είναι η φύση του προς διδασκαλία αντικειμένου και η ταυτότητα των μαθητών (εμπειρίες, ανάγκες, ενδιαφέρον), τότε η αισθητική της πρόσληψης-αναγνωστική ανταπόκριση δίνει ένα στέρεο έδαφος για την προσέγγιση της λογοτεχνίας στη σχολική τάξη. Οι μαθητές εμπλέκονται με αυτό τον τρόπο σ΄ένα δημιουργικό παιχνίδι με τη λογοτεχνία και λειτουργούν ως αναγνώστες και συγγραφείς. Πάντα, παιδιά, να έχετε φρέσκες ιδέες που να λειτουργούν ως άξονας προβληματισμού για εμάς τους εκπαιδευτικούς και να μας παρέχουν ανατροφοδότηση, ώστε να κάνουμε αυτοκριτική, να γινόμαστε καλύτεροι και να αναστοχαζόμαστε στην όλη εκπαιδευτική διαδικασία.

                                                                                                                              Η παιδαγωγική ομάδα

Διασκευή λογοτεχνικής ιστορίας με αφορμή το βιβλίο του Luis Sepulveda, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ΄ένα γλάρο να πετάει

Η Κενγκά προσπαθούσε απεγνωσμένα να ελευθερωθεί, μα δεν τα κατάφερνε. Ένα νέο μεγάλο κύμα την πέταξε δώδεκα μέτρα πιο μπροστά. Ο αέρας δυνάμωνε και άρχισε να βρέχει. Η Κενγκά είχε πλέον απελπιστεί. "Ήλθε το τέλος μου", κλαψούρισε. "Η μαύρη αηδία δεν με αφήνει να κουνηθώ. Σε λίγο θα έχουν τελειώσει όλα..." Κοίταξε τον ουρανό. Αστραπές και κεραυνοί βροντούσαν και εσκίαζαν το μαύρο πια θόλο. Είδε στο μακρινό ορίζοντα το σμήνος που την παράτησε. Την πρόδωσε! Αλλά δεν έφταιγαν οι ίδιοι οι γλάροι. Ο ανόητος γερο-σοφός πελεκάνος, Κελαπένος και ο χαζός νόμος του! Η Κενγκά τους καταριόταν όλους ανεξαιρέτως τώρα πια, χωρίς να μπορεί να ελέγξει τον εαυτό της. Ξαφνικά, σταμάτησε και άρχισε να θρηνεί. Περίμενε ότι θα έκανε ένα, αν όχι περισσότερα αβγά. Και τώρα δεν θα έβγαινε ποτέ να δει τον έξω κόσμο. Με δάκρυα στα μάτια κοίταξε για μια τελευταία φορά τον ουρανό. Όλα της φάνηκαν τόσο εχθρικά τώρα. Καταιγίδα, κύματα, καμιά ψυχή γύρω... Κάτι είδε όμως. Κάτι που την έκανε να κοκαλώσει. Ήταν το φως στο σκοτάδι. Δέκα άσπρες κουκίδες- μπορεί και περισσότερες- κατευθύνονταν προς το μέρος της. "Δεν θα με δουν", σκέφτηκε απελπισμένα. "Πρέπει να με δουν". Αποφασιστικά έκραξε όσο πιο δυνατά έχει ένας γλάρος κράξει ποτέ. Τότε ένιωσε τον εαυτό της αδύναμο... Πολύ αδύναμο. Το τελευταίο πράγμα που είδε ήταν οι άσπρες κουκίδες, που μάλλον ήταν πελαργοί και έστριβαν ξαφνιασμένοι προς το μέρος της και άρχισαν να πετάνε προς τα εκεί. Τότε ήλθε το σκοτάδι.

Η Κενγκά περιπλανιόταν σε ένα μαύρο τίποτα για ώρες. Δεν θυμόταν σχεδόν τίποτα. Το μόνο που ήξερε ήταν πως ήταν γλάρος και πως το όνομά της ήταν Κενγκά. Μετά από πολλές ώρες κάτι φάνηκε στο βάθος της αβύσσου. Ένα άσπρο φως!! Άρχισε να πετάει προς τα εκεί και το φως μεγάλωνε όλο και πιο πολύ μέχρι που την περικύκλωσε. Άρχισε να θυμάται τα πάντα ένα-ένα και να ακούει θορύβους. Ύστερα φωνές και αργότερα γαλήνιους ήχους. "Επιτέλους" έκραξε μια φωνή "Κοιμάσαι τρεις μέρες και πεντέμιση ώρες!" Η Κενγκά γύρισε το κεφάλι της. Δίπλα της στέκονταν επτά πελαργοί και τρεις γάτοι. Της συστήθηκαν με τη σειρά. Οι γάτοι λέγονταν Ζορμπάς, Σταβέντο και Κολονέλο. "Ζεις!", νιαούρισε ο Ζορμπάς. "Δεν το πιστεύω ότι τα καταφέραμε! Χα, χα! Σε βγάλανε οι πελαργοί από το νερό κατάμαυρη. Μυρίζεις και απαίσια. Ευτυχώς, βρήκαμε τον κτηνίατρο Ρον που με κάποιο τρόπο σ΄έσωσε. Και κοίτα εδώ! " Έβγαλε και της έδειξε ένα άσπρο μεγάλο αβγό. Η Κενγκά γέλασε ευτυχισμένη. "Θέλω να μου υποσχεθείτε ότι θα το φροντίζετε μέχρι να αναρρώσω", τους είπε. 'Το υποσχόμαστε", φώναξαν όλοι με μια φωνή!!!

Γιώργος Σ. Α5

Διασκευή λογοτεχνικής ιστορίας με αφορμή το βιβλίο του Luis Sepulveda, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ΄ένα γλάρο να πετάει

Η Κενγκά μετά τον πολύωρο αγώνα της κατάφερε να επιζήσει, μολυσμένη από την τεράστια πετρελαιοκηλίδα. Οι δυνάμεις της όμως την εγκατέλειπαν σιγά-σιγά και άρχισε να πέφτει, να πέφτει... Για καλή της τύχη έπεσε σ΄έναν τεράστιο και πολύ όμορφο κήπο. Οι ιδιοκτήτες, μολις την είδαν, την περιέθαλψαν και την πήγαν στον κοντινό κτηνίατρο, που διέγνωσε την ασθένεια της εξαιτίας της πετρελαιοκηλίδας. Ακολούθησε η θεραπεία, που είχε διάρκεια περίπου δύο μήνες. Τελικά, η Κενγκά έγινε καλά και αποφάσισε να μείνει με την οικογένεια που της έσωσε τη ζωή. Μάλιστα τα μικρά γλαράκια πήραν τα ονόματα των μελών της οικογένειας...

Πέτρος Σ. Α5

Διασκευή λογοτεχνικής ιστορίας με αφορμή του βιβλίο του Luis Sepulveda, H ιστορία του γάτου που έμαθε σ΄ένα γλάρο να πετάει

Η Κενγκά δεν μπορούσε να κουνήσει τις φτερούγες της. Σχεδόν λιπόθυμη και με χαμένες τις αισθήσεις της έπεσε στα μάρμαρα ενός μπαλκονιού. Στο μπαλκόνι βρισκόταν ξαπλωμένος ένας παχουλός γάτος, ο Ζορμπάς, που λιαζόταν στον ήλιο. Μόλις είδε την Κενγκά, έτρεξε προς το μέρος της και προσφέρθηκε να τη βοηθήσει. Έτσι και έγινε. Ο Ζορμπάς φρόντισε την Κενγκά και η ίδια με τον καιρό δυνάμωσε. Οι δυο τους έγιναν πολύ καλοί φίλοι. Μετά από λίγο καιρό η Κενγκά γέννησε το αβγό της και όταν βγήκε το μικρό γλαρόπουλο, ο Ζορμπάς το φρόντισε σαν πραγματικός πατέρας. Έμειναν όλοι μαζί στο μπαλκόνι σαν μια ευτυχισμένη οικογένεια!!

Σταυριανή Τ. Α5

Διασκευή λογοτεχνικής ιστορίας με αφορμή το βιβλίο του Luis Sepulveda, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ΄ένα γλάρο να πετάει

Προσπαθώντας η Κενγκά να ξαναπετάξει, τα κατάφερε με λίγη δυσκολία. Όταν πέταξε λίγο πιο ψηλά, ένιωσε να κουράζεται, κατέβηκε λίγο πιο χαμηλά και ξαπόστασε σ΄ένα κλαδάκι. Μέσα της ένιωθε τόση ικανοποίηση που ήθελε να ξαναπροσπαθήσει. Όμως οι αντοχές της είχαν τελειώσει. Όσο εκείνη ξεκουραζόταν, είδε σιγά-σιγά να έρχονται κοντά της οι φίλες της, οι άλλες γλαροπούλες. -Κενγκά, ήλθαμε να σε σώσουμε. Η Κενγκά έκραξε και εκείνη. - Το ξέρω, συντρόφισσες μου. Δεν πειράζει! Κακία δεν σας κρατώ. Πιο πολύ φοβήθηκα για το παιδί μου, όχι για μένα. Ένας πανέμορφος γλάρος θα γεννηθεί, αν πάνε όλα καλά. Στα λόγια αυτά έκραξαν οι συντρόφισσες.

 -Άχου, τι καλά...θα σε βοηθήσουμε να μεγαλώσεις το μικρό σου. Θα είμαστε δίπλα σου.

Τελικά, αυτό που έλειπε στην Κενγκά ήταν θάρρος και αγάπη που το βρήκε στις άλλες γλαροπούλες. Ήλθε λοιπόν στο φως ένα μικρό γλαρόπουλο, κάτασπρο με μαύρες και κάπως μπλε ρίγες. Προσπάθησε και εκείνο να κράξει, αλλά δεν τα κατάφερε, αφού ήταν τόσο μικρό...

Ιωάννα Τ. Α5

Διασκευή λογοτεχνικής ιστορίας με αφορμή το βιβλίο του Luis Sepulveda, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ΄ένα γλάρο να πετάει

Σιγά-σιγά η Κενγκά έχανε ύψος και αναγκάσθηκε να προσγειωθεί στη σκεπή μιας εκκλησίας. Όμως ήταν πολύ κουρασμένη, με αποτέλεσμα να την πάρει ο ύπνος. Καθώς κοιμόταν, της ήλθε μια έντονη μυρωδιά ψαριού, και μην μπορώντας να αντισταθεί στον πειρασμό, ξύπνησε. Ξαφνικά, το τοπίο άλλαξε και βρέθηκε σε άνετο μέρος. Αλλά πώς είχε έλθει εδώ;

-Ξύπνησες, βλέπω, μη φοβού, εγώ σε έφερα εδώ, γιατί φαινόσουν σαν νεκρή και ανησύχησα. Πώς να αφήσω μια ωραία γλαροπούλα σαν εσένα; Το ονομά μου είναι Λαρς. Η Κενγκά δεν πίστευε στα αφτιά της...τελικά ήταν πιο τυχερή από τους άλλους γλάρους...
-Εμένα με λένε Κενγκά και σε ευχαριστώ πολύ. Αλήθεια, τι είναι αυτό το μέρος;
-Αυτή είναι η φωλιά μου, που είναι στο εσωτερικό ενός καβουκιού χελώνας.
-Νομίζω πως είναι ώρα να φύγω, είπε η Κενγκά και έκανε να σηκωθεί, μα αμέσως λύγισαν τα πόδια της.
-Μα όχι, πρέπει να μείνεις να ξεκουραστείς...
Οι μέρες περνούσαν, η Κενγκά  δεν  μπορούσε να σταθεί αλλά με τη βοήθεια του Λαρς είχε γλιτώσει από τη μαύρη κηλίδα. Βέβαια, η αιτία έγινε γρήγορα γνωστή. Η Κενγκά ήταν ετοιμόγεννη και γέννησε ένα μικρό γλάρο. Ο Λαρς παντρεύτηκε την Κενγκά και απέκτησαν τα δικά τους γατογλαρόπουλα!!!

Μαρία Φ. Α5

Διασκευή λογοτεχνικής ιστορίας με αφορμή το βιβλίο του Luis Sepulveda, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ΄ένα γλάρο να πετάει

 

 

Δεν κατάλαβε πόση ώρα πέταξε με κλειστά τα μάτια. Μόλις τα άνοιξε, είδε ότι ήταν πάνω από το καφενείο της πόλης. Τότε προσευχήθηκε και έπεσε κάτω. Tη βρήκε λοιπόν ένας γάτος. Τον λέγαν Alejandro. 'Επειτα, ο Alejandro τη ρώτησε αν είναι καλά. Η απάντηση ήταν αρνητική. Tης έφερε λίγο χταπόδι από τη διπλανή ταβέρνα. Μετά την έβαλε να ξεκουραστεί κάτω από ένα δέντρο και της ευχήθηκε να αναρρώσει σύντομα. Την επόμενη κιόλας μέρα, φάνηκαν σημεία βελτίωσης. Η Κενγκά ένιωθε πολύ καλύτερα. Τότε είπε σε όλους ότι θα μείνει με την παρέα του Alejandro. Εκείνη τη στιγμή γέννησε ένα αβγό. Ύστερα από ένα μικρό χρονικό διάστημα το αβγό εκκολάφθηκε. Ένας μικρός γλάρος ήλθε στη ζωή. Όλοι ήταν χαρούμενοι και τρισευτυχισμένοι, γιατί απόκτησαν ένα νεαρό μέλος στην παρέα τους, επειδή έγιναν φίλοι με μια καλόκαρδη γλαροπούλα, την Kενγκά και τέλος μάθανε να φροντίζουν και ένα διαφορετικό ζώο απ'  αυτούς.

Νίκος Σ. Α5