Aπό τις ιστορίες του Μαρκοβάλντο, η συνέχεια της ιστορίας...

Ο Μαρκοβάλντο πήγε λοιπόν κοντά του και με θάρρος είπε στο φύλακα:

-Μα πώς είναι δυνατόν να μολύνουν ένα τόσο ωραίο ποτάμι!! Σε λίγο δε θα ζει κανένα ψάρι σ΄αυτά τα χρωματισμένα νερά.

-Κανείς δεν σκέφτεται τα ψάρια παρά μόνο το κέρδος και το συμφέρον, απάντησε ο φύλακας.

-Αυτό πρέπει να σταματήσει, είπε ο Μαρκοβάλντο. Και αν δεν διαμαρτυρηθούμε όλοι εμείς δε θα σταματήσει ποτέ.

Τότε ο Μαρκοβάλντο και ο φύλακας πήγαν στην πόλη, μάζεψαν όσο πιο πολύ κόσμο μπορούσαν και συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί έξω από το εργοστάσιο χρωμάτων. Εκεί πραγματοποίησαν μια μεγάλη διαμαρτυρία για τη μόλυνση που προκαλεί το εργοστάσιο στα νερά του ποταμού.

Όλο και πιο πολύ κόσμος συγκεντρώθηκε και κατάφεραν με αυτό τον τρόπο να κλείσουν το εργοστάσιο και να σώσουν τα ψάρια του ποταμού.

ΣΤΑΥΡΙΑΝΗ Τ. ΤΜΗΜΑ Α5

Aπό τις ιστορίες του Μαρκοβάλντο, Το κατσαρολάκι. Η συνέχεια της ιστορίας...

Στη δουλειά του και μετά στο σπίτι του ο Μαρκοβάλντο δε σκεφτόταν τίποτα άλλο παρά τα μυαλά τα τηγανητά που είχε φάει προηγουμένως. Ζήτησε ένα βιβλίο μαγειρικής, όπου βρήκε τη συνταγή. Έτσι άρχισε να φτιάχνει το φαγητό. Όταν το τελείωσε, το δοκίμασε. Ήταν τα πιο ωραία τηγανητά μυαλά που είχε φάει ποτέ του. Μια μέρα συνάντησε έναν παλιό του φίλο, που μόλις είχε ανοίξει ένα εστιατόριο και τον ρώτησε αν ξέρει κανένα καλό μάγειρα. Ο Μαρκοβάλντο σκέφτηκε για λίγο, αλλά τελικά πρότεινε τον εαυτό του. Ο φίλος του δοκίμασε τα φαγητά του και τα βρήκε έξοχα στη γεύση. Έτσι τον προσέλαβε και όλοι οι πελάτες ήταν ευχαριστημένοι με τις γεύσεις που ετοίμαζε για το εστιατόριο. Ο Μαρκοβάλντο έγινε πλούσιος από το επάγγελμα του μάστερ σεφ αλλά ποτέ δεν άλλαξε το χαρακτήρα του.

ΜΑΡΙΑ Φ. ΤΜΗΜΑ Α5

Aπό τις ιστορίες του Μαρκοβάλντο, Το ταξίδι με τις αγελάδες...

Μια από τις νύκτες του καλοκαιριού ο Μαρκοβάλντο αφουγκραζόταν τους θορύβους της πόλης, όπως αυτοί διαδραματίζονται μέσα στη σιγαλιά μέχρι την αυγή. Ενώ ξεκουραζόταν άκουσε και είδε ένα κοπάδι από αγελάδες, που διέσχιζαν το δρόμο, ψάχνοντας θερινές βοσκές. Ο Μικελίνο, ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας, ακολούθησε ενθουσιασμένος το κοπάδι. Η οικογένεια αναστατώθηκε με την απουσία του και άρχισε να τον ψάχνει. Ο Μικελίνο επέστρεψε κάποια στιγμή αμέριμνος και ανεβασμένος σε μια αγελάδα.

Η συνέχεια της ιστορίας με τη γραφίδα των μαθητών…

Οι δικοί του τον πήραν στα χέρια, τον κατέβασαν, τον αγκάλιασαν και τον φίλησαν. Ο ίδιος στεκόταν με το στόμα ανοικτό.

-Πώς είσαι; Πέρασες καλά;

-Ε…ναι, πολύ ωραία.

-Δεν επιθύμησες το σπίτι σου;

-Όχι ενθουσιάστηκα με τη ζωή κοντά στο βουνό στη φύση, μακριά από τους θορύβους και τη φασαρία των αυτοκινήτων, την ηχορύπανση και τις τεράστιες πολυκατοικίες. Εκεί το μόνο που ακούει κανείς είναι το θρόισμα των φύλλων, τον ήχο από τα κουδούνια των ζώων, τα γάργαρα νερά από τα ρυάκια που διασχίζουν το βουνό και τον απαλό ήχο από το πρωινό αεράκι.. Μέσα στο πρόγραμμα της ημέρας δεν έλειπε το άρμεγμα του κοπαδιού των αγελάδων και η περιποίησή τους…

Ο Μικελίνο εν τω μεταξύ συνέχιζε να εξιστορεί τον τρόπο ζωής του στο βουνό, προσπαθώντας να πείσει και τα άλλα μέλη της οικογένειάς τους να τον ακολουθήσουν στη φυγή του από την πόλη.

ΕΙΡΗΝΗ Χ. TMHMA A5

Από τις ιστορίες του Μαρκοβάλντο. Το ταξίδι με τις αγελάδες. Ένα διαφορετικό τέλος της ιστορίας από τους μαθητές...

-Γιόκα μου, πώς τα πέρασες στο βουνό με τις αγελάδες;

-Μια χαρά, μόνο που άρμεγα τις αγελάδες για να πιω φρέσκο γάλα και να φάω κάτι, εφόσον δεν είχα το σπιτικό φαγητό της μαμάς, αλλά τα έβγαζα πέρα μόνος μου.

-Δεν πήγαινες στα λιβάδια, εκεί που βόσκουν τα ζώα;

-Πήγαινα συχνά. Οι αγελάδες το μόνο που έκαναν ήταν να τρώνε το φαγητό τους και να μασουλούν συνέχεια και πού που μου έδιναν και μια κλωτσιά, όταν τις άρμεγα. Το μόνο που μου έλειπε ήταν το ζεστό μου κρεβατάκι. Ευτυχώς, που βρήκα το δρόμο και γύρισα στο σπιτάκι μου. Είναι ώρα όμως να πάω για ύπνο με τα τόσα που πέρασα.

ΜAΡΙΑ Τ. TMHMA A5

Aπό τις ιστορίες του Μαρκοβάλντο. Ένα διαφορετικό τέλος της ιστορίας από τους μαθητές...

Όταν ήλθε η ώρα να φύγει, η τσάντα του ήταν γεμάτη. έψαξε να βρει ένα μονοπάτι για ν΄ανηφορίσει την όχθη. Έι εσεείς! Σε μια κλίση της όχθης ανάμεσα στις λεύκες στεκόταν ένας τύπος με πηλίκιο αγροφύλακα και τον κοιτούσε βλοσυρός.

Εγώ; Τι έγινε; έκανε ο Μαρκοβάλντο με το προαίσθημα ότι κάτι άγνωστο απειλούσε τις πέστροφές του. Ο φύλακας του είπες αν τα ψάρεψε από κει τα  ψάρια να τα πετάξει αμέσως, γιατί υπάρχει εκεί κοντά ένα εργοστάσιο και τα νερά είναι μολυσμένα. Αυτός δεν τον πίστεψε. "Λες ψέματα, είναι προφανές ότι τα θες για τον εαυτό σου!" "Τότε πάρε αυτό το χαρτάκι, που λέγεται πρόστιμο, αν δεν με πιστεύεις". Ο Μαρκοβάλντο έφυγε θυμωμένος με το πρόστιμο και τα ψάρια. Τελικά, βρέθηκε ξανά στο νοσοκομείο -μετά τα μανιτάρια- και σκεφτόταν τα λόγια του φύλακα. Τέλος πάντων, όταν πήγε να πληρώσει το πρόστιμο, πέρασε από εκείνο το εργοστάσιο και το μετάνιωσε πικρά...

ΛΟΥΚΙΑ Τ. TMHMA A5