ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Στη σημερινή μας συνάντηση (16/02/2012) στο εργαστήριο της δημιουργικής γραφής κάναμε κάτι διαφορετικό. Αφού αποτοξινωθήκαμε για λίγο από τη γραφή ιστοριών, προσπαθήσαμε να βιώσουμε μια ιστορία μέσα από τις τεχνικές του θεατρικού παιχνιδιού. Ήταν μια εμπειρία διαφορετική και προχωρήσαμε με αυτό τον τρόπο σε μια καθαρά ψυχοκινητική δραστηριότητα, μακριά από μια διαδικασία και μια διδασκαλία που πολλές φορές ναρκώνει τη φαντασία μέσα από έναν δάσκαλο αυθεντία. Συγκεκριμένα, δώσαμε στους μαθητές το εξής κείμενο:

Έχει η θάλασσα…έχει... (της Δάφνης Φιλίππου, κοινωνικής λειτουργού, ψυχοθεραπεύτριας Gestalt με ειδικότητα στην εμψύχωση ομάδων)

Το μικρό ταβερνάκι του κυρ-Πίπη ήταν το μοναδικό στο νησί, κυριολεκτικά πάνω στο κύμα. Ο κυρ- Πίπης ήταν «έξω καρδιά», πάντα με το χαμόγελο και τον καλό λόγο στο στόμα. Λίγα τα τραπέζια, φιλόξενη η ατμόσφαιρα, καλό το φαγητό, όλα όσα ψάχνει ο επισκέπτης. Μια μέρα, μπήκε στην ταβέρνα χαμογελαστός ο Καπετάν- Μιχάλης. Μέγας ψαράς!
«Καλημέρα, φίλε μου! Κέρνα όλο το μαγαζί! Είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη ζωή μου σήμερα, είχα πάρα πολύ καλή ψαριά!
«Να μη σου χαλάσω το χατίρι! Να κεράσω! Αλλά πώς θα με πληρώσεις, αφού χρωστάς το προηγούμενο κέρασμα;»
«Ξέρεις πόσο πλούσιος και λεύτερος νιώθω, όταν δεν κρατάω τίποτα για αύριο. Θέλω όλα να τα κάνω ζωή… Και το μόνο σίγουρο είναι ότι σήμερα ζούμε. Για αύριο χρειάζομαι μόνο το κίνητρο για να ζήσω. Και ένα κίνητρο είναι το χρέος μου σε σένα, που θα στο ξεπληρώσω με την αυριανή ψαριά. Με τη σημερινή θα σου πληρώσω τα προηγούμενα. Καλά να είναι η θάλασσα, φίλε μου Πίπη. Έχει η θάλασσα…έχει».
«Και ποιος μου εγγυάται ότι θα ζεις αύριο;»
«Καλύτερα, φίλε μου, να χρωστάω στο αύριο της ζωής παρά στο σήμερα. Και είμαι σίγουρος για σένα ότι θα λυπηθείς περισσότερο που έχασες έναν φίλο παρά μερικά τάλιρα».

Οι μαθητές, με βάση την παραπάνω ιστορία, έπαιξαν «αυτόματο θέατρο». Αφού άκουσαν με προσοχή την ιστορία, έπαιξαν τους ήρωες με αυτόματο τρόπο. Καθίσαμε, λοιπόν, όλοι σε έναν κύκλο. Ο καθένας χωριστά μπήκε στη μέση του κύκλου και έπαιξε το ρόλο αυθόρμητα και χωρίς απαραίτητα να ακολουθεί τη δράση και τη ροή του παραμυθιού. Στο ερώτημα, που απευθύναμε στους μαθητές στο τέλος της διαδικασίας, για το  τι τους άρεσε απ΄ αυτή τη δραστηριότητα, οι μαθητές απάντησαν ότι η συγκεκριμένη διαδικασία ήταν γι΄αυτούς ένα παιχνίδι, ότι αυτοσχεδίασαν κατά τη διάρκεια του ρόλου τους και ότι έπαιξαν ελεύθερα χωρίς κανέναν περιορισμό. Αυτό, που δυσκόλεψε κάποιους από τους μαθητές, ήταν ότι δεν αισθάνθηκαν και τόσο μεγάλη οικειότητα με τους άλλους συμμαθητές τους, με αποτέλεσμα να μην αποφασίσουν να μπουν στο παιχνίδι και να ενσαρκώσουν το ρόλο. Οι μαθητές του προγράμματος, ωστόσο, γέλασαν, αστειεύτηκαν, ενώ το δάπεδο του σχολείου μετατράπηκε σε μια θεατρική σκηνή με αξιόλογες σκηνικές παρουσίες!!
Νικήτρια όλων αυτών η Λουκία Τ. από το Α5.