Αδιάψευστες μαρτυρίες παιδιών...

Oι μαθητές και οι μαθήτριες καταγράφουν τις εντυπώσεις τους από την επίσκεψη στο Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης...

Ήταν μια καθημερινή μέρα στο σχολείο και όλοι οι μαθητές, ανακουφισμένοι από το τέλος του β΄τριμήνου έκαναν ανενόχλητοι το μάθημά τους. Από την τάξη του Α5 ξεχύνονταν οι χαρούμενες φωνές της ελευθερίας και του ενθουσιασμού, αφού λίγα λεπτά νωρίτερα η καθηγήτρια της τάξης είχε αναφέρει με το πιο γλυκό της χαμόγελο την επίσκεψη του τμήματος στο Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης. Σύμφωνα με τα λόγια της η επίσκεψη θα πραγματοποιούνταν σε ένα μήνα, αυτό δεν μας πείραζε, αλλά μας κατέλαβε τεράστιος ενθουσιασμός. Έτσι ο χρόνος κυλούσε ασταμάτητα και η μεγάλη μέρα έφθασε!! Το λεωφορείο μετά από λίγη καθυστέρηση έφθασε, οι πόρτες έκλεισαν και ξεκίνησε μια αξέχαστη διαδρομή γεμάτη τραγούδια, φωνές και κάθε μαθητής να είναι απορροφημένος σ΄ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Μετά από δύο ώρες είχαμε φθάσει στον προορισμό μας. Το μουσείο βρισκόταν σ΄ένα στενό της Πλάκας απέναντι από μια εκκλησία, της οποίας η εμφάνιση πρόδιδε τα χρόνια τα οποία ήταν κτισμένη. Οδηγηθήκαμε με τη βοήθεια του μουσειοπαιδαγωγού στον τελευταίο όροφο του μουσείου που ήταν αφιερωμένος στις ελληνικές ενδυμασίες. Στο χώρο αυτό παρουσιάζονταν καθημερινές και κυρίως νυφικές και γιορτινές ενδυμασίες από τα περισσότερα μέρη της Ελλάδας. Οι γυναικείες ήταν στολισμένες με περίτεχνα κοσμήματα και ζωηρά χρώματα, τα οποία κατασκευάζονταν από φυτικά υλικά. Αντιθέτως, οι ανδρικές ήταν στολισμένες με αυστηρά χρώματα και λιγοστά κοσμήματα, εκφράζοντας έτσι την τάξη και τη λιτότητα. Στο χώρο αυτό γίναμε για λίγο μικροί λαογράφοι. Στη συνέχεια οδηγηθήκαμε στο δεύτερο όροφο, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στην τέχνη της αργυροχοΐας. Εκεί μπορούσε κανείς να θαυμάσει τα κοσμήματα και τα εκκλησιαστικά έργα. Όμως αυτό που κέρδιζε το θαυμασμό του επισκέπτη ήταν η συλλογή όπλων του μουσείου των αγωνιστών του 1821. Εκεί φτιάξαμε και το εκκλησιαστικό μας κειμήλιο που θα μας προστάτευε για πάντα. Στον ημιώροφο παρακολουθήσαμε το λαϊκό θέατρο σκιών, το οποίο αντιπροσωπεύει τη θεατρική τέχνη. Δυστυχώς όμως η χαρά έδωσε τη θέση της στη λύπη, αφού είχε έλθει η ώρα να φύγουμε και να αποχαιρετίσουμε τον υπέροχο αυτό χώρο της γνώσης. Σε όλη τη διαδρομή συζητάγαμε για αυτά που είδαμε και ζητάγαμε με ασταμάτητα παρακάλια προς τις συνοδούς καθηγήτριές μας να πραγματοποιήσουμε και πάλι μια παρόμοια εκδρομή!!!

Μαρία Χ., Α5